Erasmusweg

Toen ik laatst in Delft moest zijn kreeg ik plotseling de aan- vechting om mijn oude woonhuis aan de Erasmusweg te bezoeken. Ik had al eens een gerucht gehoord dat het gesloopt zou worden. Daarom wilde ik voor het te laat was nog eens een blik werpen op de straat waar ik had leren lopen en de gemeenschappelijke tuin waar ik had leren voetballen. Het stond er allemaal nog. Ik had al eens eerder gezien dat alle blokken in de buurt voorzien waren van een pleisterlaag. Ons oude blok was in een soort bleek geel uitgevoerd, maar zag er verder goed onderhouden uit. Het deed me onwillekeurig sterk denken aan Berlijn, niet alleen vanwege het pleisterwerk, maar ook vanwege de bouw an sich. Die associatie is natuurlijk minder toevallig dan ik op het eerste gezicht dacht omdat de Erasmusweg is aangelegd toen het in puin geschoten Berlijn werd herbouwd. Crisisbouw. Toch viel het me niet tegen.
In de Ruysbroeckstraat liep ik naar het hek waar ik als klein jongetje nog ben gefotografeerd.
Van daaruit kon ik de tuin in kijken. Vroeger waren er houten, en later metalen klimrekken, waarop ik tot tweemaal toe een stuk van mijn voortand wist af te breken. Nu stond er een vrolijke schommel en een bord met wat er niet was toegestaan. Iemand had bedacht dat voetballen nu verboden was. In de loop der jaren is de jeugd misschien wel lastiger en brutaler geworden, waardoor alles nu via verbods- en gebodsborden moet worden gereguleerd, maar de mensen zijn ook een stuk gevoeliger en intoleranter geworden. Om voetballen te verbieden in zo'n prachtige langgerekte tuin is een staaltje van intense kleinzieligheid, dat overigens uitstekend in het huidige tijdsgewricht past. Je hoort tegenwoordig ook van mensen die klagen over de geluidsoverlast van schoolpleinen en crèches en uit frustratie daarover de peuters en kleuters bekogelen met voorwerpen.