Leerjongen

Zie ik er dan zo onnozel uit, vroeg ik mij af. Ik was onderweg naar de Albert Heijn toen op de hoek van de Uithoornstraat en de Vechtstraat, bepaald geen doorgaande verkeersroute, een man vanuit een VW Golf een wuivend gebaar naar mij maakte. Het zag ernaar uit dat hij de weg kwijt was of anderszins dringend behoefte had aan informatie, zodat ik mij, mensenvriend die ik ben, aan zijn raampje vervoegde. Toen de man mij vroeg of ik Italiaans sprak en ik daarop bevestigend antwoordde, werd hij zo overvallen door emoties dat hij mij, zo wij niet door een autoportier van elkaar gescheiden waren, huilend in de armen zou zijn gevallen. Wat een geweldig toeval, hij was namelijk vertegenwoordiger van een Italiaans firma die robe verkocht, you know, textile. Nu wilde het geval dat hij net bij het Confectiecentrum vandaan kwam, dat overigens aan een geheel andere kant van de stad ligt, waar hij een heel goede deal had afgesloten, capisci? Ja, dat begreep ik. Zijn verhaal doorspekte hij met complimentjes over mijn Italiaans, dat ik nauwelijks hoefde te spreken, omdat hij zelf voortdurend aan het woord was. Maar goed, omdat hij zo'n geweldige deal had afgesloten, had zijn baas hem beloond met 8 (acht) leren jassen. Stuk voor stuk van geweldige kwaliteit. Een prachtige bonus van zijn baas. Maar helaas, hij had er weinig aan, want hij moest over een paar uur alweer terug naar Italië en met al die uitvoerrechten en invoerrechten die hij moest betalen, je weet zelf wel hoe hoog die zijn in Nederland, zou het hem alleen maar geld gaan kosten. Langzaam begon ik te vermoeden in welke richting dit gesprek zich zou gaan ontwikkelen. En inderdaad... Hij zou een dief van zijn eigen portemonnee zijn als hij die jassen mee zou nemen. Daarom had hij een voorstel voor me. Als ik nu één jas kocht, kreeg ik de andere zeven er gratis bij. Toe maar! Ik wilde hard gaan lachen, maar begreep dat achter de vriendelijke glimlach van deze voorkomende jongeman, waarschijnlijk een keiharde crimineel schuilging die niet voor geweld zou terugdeinzen als hij het idee had dat hij niet serieus werd genomen. Dus ik kwam niet verder dan een schutterig gemompeld mi dispiace... Nauwelijks had ik deze woorden uitgesproken of hij trapte op het gaspedaal en verdween met gierende banden op zoek naar een volgend slachtoffer.

Knappe jongen

 

Thuis

Juan is weer thuis. Vanochtend wezen alle parameters weer in de juiste richting. Hoge zuurstofverzadiging, lage hartslag, nog maar een heel zacht piepje in de longen. En hij kon tenminste ook weer lachen.



Vandaar dat hij vanmiddag om 12 uur weer mee naar huis mocht. Gelukkig maar, want het was hier zo akelig leeg, zonder zijn aanwezigheid.






En Manú is er natuurlijk ook erg blij mee.

Ziek

Juan had maandag al behoorlijk zitten hoesten en dinsdag werd hij steeds benauwder. Zozeer dat ik besloot met hem langs de eerste hulp van het OLVG te gaan om hem te laten vernevelen (beetje eng woord). Meestal trekt het na één beurtje weer bij en hebtie weer lug. Maar deze keer niet. Z'n zuurstofsaturatie bleef rond de 90% schommelen en de dokter vond het raadzaam hem in het ziekenhuis te houden.




In heel Amsterdam was er evenwel geen kinderbedje vrij, waardoor wij naar Haarlem moesten uitwijken. Het Kennemer Gasthuis locatie Zuid, vlak naast het Van der Valk hotel Haarlem.



Binnen Amsterdam had ik hem met de auto mogen brengen, maar nu moest hij met de ambulance, wat hij natuurlijk wel spannend vond. Maar omdat hij nu geen spoedgeval meer was, moesten we twee uur wachten voordat er een ambulance beschikbaar was.


Intussen (donderdag 09-03, 22.10 h) gaat het alweer een stuk beter. Maar hij krijgt nog wel wat extra zuurstof toegediend en wordt om de drie uur gesprayed (ander woord voor verneveld).




Nu kijkt hij de hele dag naar de TV, Animal Planet, National Geographic en verwerpelijke tekenfilms. En hij leest wat in zijn Donald Duck reuzenpocket. En hij hoopt dat hij snel naar huis mag, waar het nu ontzettend leeg is zonder hem.